Nasza Loteria NaM - pasek na kartach artykułów

Tomasz Smoczyk z Leszna mówi 15 językami. Zna nawet język toki pona [ZDJĘCIA]

Karolina Bodzińska
Karolina Bodzińska
arch. Tomasza Smoczyka
W szkole średniej orłem z języków nie był. Owszem, uczył się niemieckiego i rosyjskiego, ale bez szczególnego entuzjazmu. I nagle w wieku 16 lat go olśniło. Postanowił nauczyć się angielskiego, bo wiedział, że to brama na świat. A potem się rozpędził. Dziś Tomasz Smoczyk mówi 15 językami.

Niektóre zna perfekcyjnie, w innych się „dogada”. Na jego liście są także takie, w których wciąż zamierza się szkolić. Nauka sprawia mu satysfakcję, daje szansę poznania ludzi z całego świata i popycha do łamania schematów myślowych.

Pierwszy najtrudniejszy

Tomasz Smoczyk przyznaje, że najtrudniej było nauczyć się pierwszego języka. Robił to jednak dla siebie. Na początku lat dziewięćdziesiątych dla młodych ludzi wychowanych w komunie angielski był czymś wyjątkowym. Nastolatkowie chłonęli go niczym gąbka.

16-letni Tomek siadał przy stole, włączał kaseciaka i słuchał kursu języka angielskiego. Oglądał też MTV, a nocami słuchał BBC. W ostatniej klasie technikum był już pewien, że chce pójść na anglistykę do Nauczycielskiego Kolegium Języków Obcych w Lesznie.

- Na pół roku przed egzaminami wstępnymi skorzystałem z pomocy nauczycielki języka angielskiego – wspomina.
I choć wcale nie zdał rewelacyjnie, komisja egzaminacyjna nie miała wątpliwości, że chcą go w swojej szkole.
- Po latach osoba, która była wówczas w komisji wyznała mi, że słabo wypadłem, ale widzieli, że angielski jest moją pasją. I to przeważyło –
relacjonuje.

Gdy spotkał pierwszego native speakera patrzył na niego jak na UFO. Nie przeszło mu wówczas przez myśl, że kiedyś założy własną szkołę - DUAL. Jakiś czas później zapragnął nauczyć się języka włoskiego. Dla czystej przyjemności.

- Zafascynowała mnie tamtejsza kultura i ludzie – mówi.

I zapewnia, że fantastycznym patentem na naukę języka jest znalezienie sympatycznej osoby, która nim włada.

- Kontakt z miłą osobą czyni edukację przyjemniejszą – tłumaczy.

Kiedy opanował włoski postawił przed sobą kolejne zadanie.

- Poznałem Hiszpana, który budował farmę wiatraków pod Gostyniem - opowiada.

I tak do listy niezbędnych języków poliglota z Leszna dodał hiszpański.

- To była transakcja wiązana. Uczyłem Hiszpana angielskiego, a on mnie hiszpańskiego. Kiedy wyjechał uczyliśmy się na skypie – mówi.

Tomasz nie zawsze miał nauczycieli pod ręką więc kombinował, jak się dało. Często w sieci.

- Było i tak, że z Hiszpanką, uczyłem się języka rosyjskiego po... niemiecku – śmieje się.

Toki pona

Oprócz angielskiego, włoskiego, hiszpańskiego, niemieckiego, rosyjskiego i francuskiego na jego bogatej liście jest kilka innych języków: w tym czeski, rumuński, słowacki, węgierski, japoński, norweski, chorwacki oraz toki pona. Ten ostatni to sztuczny język stworzony przez kanadyjską tłumaczkę i lingwistkę Sonję Elen Kisa.

- Miałem okazję ją poznać. Jej język jest bardzo prosty, bo bazuje na 120 słowach. W toki pona mówi 4 tysiące ludzi – informuje T. Smoczyk.

Rzecz jasna o filozofii się w toki pona nie pogada, ale przy takim minimalnym zasobie słów trzeba cały czas kombinować, jak je zestawić, by wyrazić swoje potrzeby.

Nie jest za późno

Jak tłumaczy T. Smoczyk zawsze jest dobry czas na naukę języków. Wiek nie jest żadnym ograniczeniem.

- Mój najstarszy uczeń ma 75 lat. Zaczął się uczyć angielskiego, ponieważ córka zamieszkała w Stanach Zjednoczonych. Teraz, kiedy do niej jedzie nie czuje zagubiony - opowiada.

Nauka języków nie tylko daje satysfakcję, ale burzy bariery między ludźmi.

-Ludziom jest zwyczajnie miło, że ktoś stara się mówić w ich ojczystym języku. Ileż to razy podróżując po świecie dostawałem zniżki lub coś za darmo tylko dlatego, że starałem się mówić w języku gospodarzy – przyznaje.

W Rumunii, w informacji turystycznej, pani zapytała, czy chce przyjąć książki w oryginale, bo ma ich cały stos na zbyciu….

Co roku na świecie organizowana jest konferencja dla poliglotów. Na sześć tygodni przed ostatnią zaczął uczyć się japońskiego. Na konferencji zaczepił Japonkę.

- Podszedłem. Chciałem jej zadać kilka pytań. Zgodziła się. I wtedy się zaciąłem. Pustka w głowie, ani słówka. Ani jednego pytania. Poczekała cierpliwie, odetchnąłem i słowa jakoś popłynęły. To był właśnie taki moment, w którym ludzie najczęściej się wycofują, a powinni zawalczyć – podsumowuje.

emisja bez ograniczeń wiekowych
Wideo

Krokusy w Tatrach. W tym roku bardzo szybko

Dołącz do nas na Facebooku!

Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!

Polub nas na Facebooku!

Dołącz do nas na X!

Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.

Obserwuj nas na X!

Kontakt z redakcją

Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?

Napisz do nas!

Polecane oferty

Materiały promocyjne partnera
Wróć na leszno.naszemiasto.pl Nasze Miasto