W kamienicy przy Zielonej w Lesznie, z głodu zmarł były powstaniec wielkopolski. Wcześniej, bohater walk o Szubin popełnił samobójstwo

Powstanie w Wielkopolsce było wielkim zrywem prostego ludu. W powstańcze szeregi ochoczo wstępowali robotnicy, chłopi, rzemieślnicy i szkolna młodzież. Do rangi symbolu urasta fakt, że pierwszą ofiarą był górnik powracający z Westfalii, a później polski żołnierz, Franciszek Ratajczak oraz 18-letni Antoni Andrzejewski, syn szewca i początkujący kolejarz z Poznania.

Iskra wywołująca powstanie zapaliła się we właściwym momencie. Heroizm mężczyzn i kobiet, którzy chwycili za broń, szedł w parze z rewolucyjnym wrzeniem pod kierownictwem Związku Spartakusa w Niemczech. Rząd berliński zajęty dławieniem socjalistycznej rewolucji i wyborami do Zgromadzenia Narodowego, nie był zdolny do skutecznych działań przeciwko walczącym Polakom.

Gdy z początkiem lutego 1919 roku niemieckie dowództwo wojskowe było gotowe do kontrofensywy, to nastąpił rozejm w Trewirze. Alianci zmusili Niemców do przerwania działań zaczepnych na froncie wielkopolskim. Wojnę zakończył traktat wersalski podpisany 28 czerwca 1919 roku. Przyznał on Polsce większość pruskiej części Wielkopolski.

Odbudowa państwa polskiego scalonego z ziem po trzech zaborcach wymagała wielu wyrzeczeń. Sytuację robotników dramatycznie pogłębił światowy kryzys gospodarczy z 1929 roku. Brak pracy i bieda zajrzała w oczy byłych powstańców. Wielu z nich wegetowało, z trudnością wiążąc koniec z końcem. Weterani apelowali do władz miejskich i państwowych o pomoc w znalezieniu zatrudnienia. A gdy to zawodziło, to organizowano głodówki protestacyjne.

W 1935 roku leszczyńska prasa donosiła „Od dłuższego czasu trwały pertraktacje tutejszych organizacji powstańców, celem uzyskania stałej pracy. W jednym z ostatnich pism do zarządu miejskiego, Komitet prosił o przychylną odpowiedź. W razie nieotrzymania stałej pracy, powstańcy rozpoczną masową głodówkę. Wczoraj nadeszła odpowiedź Zarządu miejskiego, która nie zadowoliła petentów. Wobec tego, kilkunastu powstańców zamknęło się we własnej świetlicy przy ulicy Zielonej 5 celem przeprowadzenia masowej głodówki. Wśród głodujących panuje ogromne rozgoryczenie."

W 1932 roku, samobójstwo popełnił Edmund Niemojewski. Był jednym z czołowych bohaterów powstania. Marian Olszewski, powojenny historyk związany z Wielkopolską, a zarazem badacz powstania, zwraca uwagę, na „wybitne zdolności Niemojewskiego”. Podkreślając, zdolność ekspowstańca do pełnienia wysokich urzędniczych stanowisk. E. Niemojewski pomimo swoich talentów, przez wiele lat bezskutecznie szukał jakiejkolwiek pracy.

Trzy lata później, w styczniu 1935 roku „Dziennik Poznański” poinformował o śmierci byłego powstańca, Mateusza Jankowskiego. Doszło do tego podczas hucznych obchodów odzyskania niepodległości w Lesznie.

Podczas powstania M. Jankowski wykazał się ogromnym męstwem. Nie oszczędzał sił i został ranny w bitwie o Szubin. Po zakończeniu walk przez kilka lat szukał pracy. Bohater umarł w skrajnej nędzy, wśród innych bezrobotnych weteranów powstania wielkopolskiego.