Slalom ulicami zamiast wiaduktem. Jak jeżdżono po Lesznie przed postawieniem wiaduktu?

W połowie lat 70. powołano województwo leszczyńskie, którego stolicą jak sama nazwa wskazuje było Leszno. Reforma administracyjna z 1975 roku dała niespełna 40 tysięcznemu miastu impuls do rozwoju. Przełożyło się to na wzrost liczby mieszkańców. W okresie, gdy istniało województwo Lesznu przybyło blisko 25 tysięcy nowych mieszkańców. Powstawały nowe zakłady pracy, a miasto zaczęło się mocno rozwijać.

Rozwój miasta to jedno, a problemy, które się z tym wiążą to drugie. W pilnym trybie trzeba było rozwiązać problem komunikacyjny i połączyć dynamicznie rozwijające się Zatorze z centrum Leszna. Miasto zasługiwało na swoją trasę Wschód – Zachód. Wiosną 1978 roku ruszyły prace przy budowie wiaduktu prowadzone przez Przedsiębiorstwo Robót Kolejowych nr 10 w Poznaniu.

Zakończenie budowy pierwszej nitki wiaduktu miało miejsce na początku 1980 roku. Władze miasta i aktyw partyjny dumnie podkreślał, że mierzący 461 metra wiadukt, jest drugim co do długości w Polsce. Dzisiaj w kilku miejscach wspomina się, że był najdłuższy w Europie. Czy to tylko megalomania?

Nowoczesny wiadukt zmienił Lesznie. Nie chodzi tylko o sprawna komunikację na osi wschód-zachód miasta. Prace inżynieryjne wymusiły przebudowę kilku starych ulic, np. Ludwika Waryńskiego , rozebrano też część miejskiej rzeźni i budynek przy Ćwiczni. Tłumacząc, że wybrano najbardziej optymalne, również finansowo, miejsce do postawienia wiaduktu, który biegnie nad dwoma torowiskami.

Dzisiaj trudno wyobrazić sobie Leszno bez wiaduktu im. Grota Roweckiego. Chociaż jest o blisko 40 lat starszy od drugiego z leszczyńskich wiaduktów, to jest bardziej funkcjonalny, bo ma po dwa pasy ruchu. Podkreślił, to jeden z radnych podczas spotkania, na którym mówiona jak będzie wyglądał wiadukt na ulicy Wilkowickiej.